ปลูกต้นไม้เพื่อการฟื้นฟูต้นน้ำและลำห้วยของชุมชนชาวปกาเกอะญอ

และประสบการณ์ในการปลูกต้นไม้ท้องถิ่นด้วยเช่นกัน โดยเฉพาะตามลำห้วย หูบเขา ต้นไม้ที่สร้างน้ำได้อย่างดี คือ“เชอ” “เส่ที”“กล้วยป่า” ในที่นี้จะยกตัวอย่างไม้ที่น่าสนใจ มี มี 2 ชนิด คือ 1.. เส่ที 2. เส่กอเว จึงให้มีการช่วยกัน ปลูกต้นไม้ให้มากขึ้น ให้พื้นที่เอื้อต่อสัตว์ป่า สัตว์น้ำให้มาก ๆ

กรณีที่ 1 “เส่ที” หรือ “โกะชอแย” หรือภาษาไทย เรียกว่า “ตะไคร้นุ่น”เป็นไม้ขนาดใหญ่ เมื่อเต็มวัย ีกิ่งก้านเป็นพุ่มขาดลำต้นใหญ่ 150 – 250 เซ็นต์ติเมตร สูง ประมาณ 40 เมตร ใบ ขนาดเล็ก กิ่งก้าน แผ่กระจาย เป็นพุ่มที่มีใบปกคลุมยอดเรือนไม้ 80 เปอเซ็นต์ ลักษณะเด่นนี้สามารถสังเกตได้จากที่ใกลล ๆ มักจะชอบขึ้นและ เติบโตในที่ลุ่มต่ำ ตามหุบเขา ลำห้วย ริมแม่น้ำ และรากจะชอนไชไปยังดิน และน้ำอย่างหนาแน่น อันเป็นที่ยึด เหนี่ยวดินตามตลิ่ง สามารถป้องกันดินพังทลาย หรือน้ำกัดเซาะ และรากเป็นที่หลบซ่อนตัวและการอนุบาลพันธุ์สัตว์น้ำได้เป็นอย่างดี เนื่องจากที่อยู่ใกล้น้ำจะแขวนลอยตัวอย่างหนา ด้วยเป็นไม้ที่มีกิ่งมาก และเป็นไม้ค่อนข้าง แข็งแรง สามารถตัดกิ่งทำเป็นหลักรั้ว ล้อมรั้ว ทำฟืน ได้ เป็นไม้ที่สามารถขยายพันธุ์ได้อย่างง่าย เช่น ตัดกิ่งทั้ง สองด้านออก ปักลงไป ในที่มีความชื่นมาก สามารถแตกยอดแตกกิ่ง ได้ในเวลารวดเร็ว เป็นไม้ที่คงทนต่อแดด ฝน

ได้เป็นอย่างดี จึงเป็นไม้ชนิดเดียวที่ชาวบ้านแม่นิงในบ้านแม่นิงกลาง บ้านแม่นิงนอก ลงความเห็นว่า ควรทำการ ส่งเสริม และสนับสนุนให้ชาวบ้านได้มีการปลูกเสริม ม ในพื้นที่ที่เหมาะสม ของอาณาเขตของหมู่บ้านแม่นิง และทำ การรณรงค์ปลูกร่วมกัน ครั้งแรกเมื่อวันทื 22 กรกฏาคม 2566 ได้ปลูกไม้ “เส่ที” ด้วยวิธีการปักกิ่งไม้เส่ที ตามลำ ห้วยร ่องน้ำโดยหวังว่าจะสร้างความอุดมสมบูรณ์ของพื้นทีไม้ตามลำห้วย ป้องกันการชะล้างหน้าดิน การตื้นเขิน

ของทรายในลำห้วย การสร้างแหล่งพื้นที่ของสัตว์ให้มากขึ้น ให้มากขึ้นในอนาคต และเป็นรูปธรรม ได้ผลจริง จะ สร้างการเรียนรู้ให้กับชุมชนในพื้นที่ ใกล้เคียง